Rustige herfst.

Zowel hier op mijn blog als buiten is het  rustig. De tuin begint zich langzaam klaar te maken voor de herfst en de winter. Maar kleur is er nog genoeg dus blijft het genieten. Ons eerste volkstuinjaar was er 1 van veel veranderingen. Het afsluiten van een vakantieplek met grote tuin en het inrichten van een nieuwe tuin bracht veel werk met zich mee. Planten (heelveel planten) uitspitten en weer op zijn nieuwe plekje zetten kosten ons heel wat weekenden maar met als resultaat een al aardig volgroeide tuin. In vier maanden tijd van een kaal lapje grond naar een bloemenzee was een geweldige metamorfose.

Asters en chrysanten geven nog heel wat kleur. En de zelfgezaaide stokroos laat op het laatste moment alvast even zien wat ie, hoop ik, volgend tuinseizoen voor ons in petto heeft. Tweejarig staat er op het zakje maar deze trakteert nog even op een paar knalroze gevulde bloemen.

Het ene groentevak is helemaal leeg. Volgend seizoen komen hier ook natuurlijk nog wat wintergroente te staan. Maar zo'n eerste jaar is een beetje zoeken naar wat wel en wat niet.

Chrysanten niet mijn lievelings bloemen maar zo in een taart bij elkaar wordt het opeens een vrolijk geheel.

De basis is oase, bekleed met groen blad en opgevuld met de chrysanten. Strik er omheen en je hebt een bloemstuk wat zeker een hele poos meegaat.

En dan de miniappeltjes. Ik heb zelf ook een boompje geplant maar daar was de oogst nog niet zo heel erg groot van. Maar ik heb mijn eigen leverancier van deze appeltjes. Via mijn werk heb ik iemand leren kennen die twee van deze bomen in haar tuin heeft. En alhoewel ze al lang niet meer op onze sportschool komt belt ze me ieder jaar wanneer de appeltjes plukrijp, zijn en kan ik een zak bij haar komen halen. Ze staan dan al netjes op me te wachten.

Bij deze foto's denk je misschien wat zie ik hierop en wat moet ik ermee. In het najaar zwermen er grote vluchten met spreeuwen bij ons in de omgeving. Een geweldig gezicht hoe duizenden van deze vogels als een wolk 1 richting op gaan, vervolgens alle tegelijk keren en zweven door de lucht. Je snapt niet hoe ze zonder tegen elkaar te botsen dit voor elkaar krijgen. Het blijft een prachtig schouwspel. 's Avonds verzamelen ze zich in een aantal bomen waar, wanneer ik samen met mijn dochter aan het hardlopen ben, een luid geschetter te horen is, het lijkt wel of ze met elkaar aan het kletsen zijn. Onder de bomen stinkt het naar vogelpoep dat kan ook niet anders want het zijn er duizenden, waardoor we vanzelf een stukje harder gaan lopen.

Het tuinseizoen zit er een beetje op, dus zal het hier ook wel rustiger worden. Maar je kunt altijd nog terecht op mijn andere blogs.

Rosabears en Rosabeer.